دِلْ تنگے اَم را با فاصلــہ مے نویسَمْـــ ...

تا شایدْ فاصلــہ اے بین دِلَمْـــ و تنگے بیُفـــتدْ ...

چــہ خیالــــِ خامے ... !

اینْ مَدار فاصلــہ مُـــوَربْ اَستْ ...

چندے کــہ بگذردْ ...

دوباره مے شَودْ : " تَــــــنْـــــــــگے ِ دِلْ

ایــــــن اشکــــــــ هــــا از قلبیستــــــــ که شبیــــــه دخترکـــــــــے لجبـــــــاز
فقطـــ تــــو را مے خواهـــد و از بـــــازے با خاطراتـــــــــــ خستهـــ شـــــــده .

آهای روزگار!

همه هورا كشيدند...

حالا پايت را از روی خرده های دلم بردار

هوايـــــــــت كه به ســــــــرم مى زند...


ديگـــــــــــــــر در هيچ هــــــــوايى،


نمى تـــــــــوانم نفــــــس بكشمـــ


عجب نفـــــــس گير اســـت...


هواى بـــــــــــي تو!!!

خوابیده بودم کابوس میدیدم از خواب بلندشدم به اغوشت پناه ببرم افسوس یادم رفته بود از نبودنت به خواب پناه برده بودم

گاهــی دلــم میخــواد وقتــی بغــض می کنــم ،